M

- Ingrid van der Hoeven

Intro, dank aan allen die gekomen zijn, speciale dank aan de donateurs, die deze expositie mogelijk

hebben gemaakt en ons daarmee gesteund hebben in de gedachte dat Moederland aandacht verdiend.

Ik ben Ingrid van der Hoeven, beeldhouwer binnen het Moederlandcollectief en ga het openingswoord

uitspreken.

In 2014 was er een tentoonstelling in het CODA Museum Apeldoorn met de titel Indisch DNA. Voor het

eerst dat er in Nederland in een museum op grote schaal aandacht werd besteed aan hedendaagse

Indische en Molukse kunstenaars.

Het was een breed opgezet overzicht van jonge tot en met gevestigde

kunstenaars, een tentoonstelling zonder duidelijke stellingname, eerder een opsomming van talenten. In

de jaren daarvoor was het Frans Leidelmeijer die verschillende presentaties maakte van hedendaagse

kunstenaars en vormgevers met Indisch- Molukse achtergrond en ook met een column in de Moesson

ons werk onder de aandacht bracht.

Nog steeds draagt de onvermoeibare, actieve Frans ons een warm

hart toe en daar ben ik hem erkentelijk voor.

Eind 2019 was er in Venray bij ODA park een tentoonstelling met de titel Rumah, Art is a shelter. In een

van de tentoonstellingszalen stond een Molukse barak, opgenomen in de expositie en ik maakte voor het

eerst kennis met het indrukwekkend werk van Molukse kunstenaars.

Een stuk dekolonisatie geschiedenis werd daar op indringende wijze gepresenteerd en gekoppeld aan hedendaagse

vraagstukken.

Wat betekent kunst in tijden dat mensen op de vlucht zijn en onderdak zoeken, kan kunst

geborgenheid geven en juist in onzekere tijden je sterken in je identiteit?

Met de opening van Museum Sophiahof is er hier in Den Haag een klein podium ontstaan voor Indische

en Molukse kunstenaars. Hierbij mag ik de speciaal voor deze tentoonstelling gemaakte folder

presenteren van de wandelroute van Sophiahof naar Pulchri en de folder geeft ook weer dat zij ons

initiatief van harte ondersteunen.

Moederland is als titel gekozen voor ons collectief en voor de tentoonstelling, omdat we allemaal op een

bepaalde manier verwantschap daarmee voelden. De subtitel is Kunst, dekolonisatie en identiteit, ook wij

nemen stelling ten aanzien van de Nederlandse koloniale geschiedenis en cultuur, waar wij een

onderdeel van vormen.

Tegelijkertijd zoeken we aansluiting met de jongere generatie van Indische en Molukse afkomst en willen hun sterken in hun identiteit.

Met het kort voorstellen van de zeven kunstenaars wil ik hen typeren met hun werk en daarmee ook hun

band met Moederland aangeven.

Ik start met Aura op den Camp, uit haar schilderijen spreekt een verscheurdheid, een losgetrokken zijn

van haar geboorteland. Zij schildert met olieverf op een collageachtige wijze, die de verscheurdheid van

het daar en het leven in het hier benadrukt.

In de schilderijen van Dominique Latoel ervaar ik vitaliteit, in een kleurexplosie met intrigerende tekens,

die verwijzen naar een rijk verleden in de Molukse cultuur en tegelijk aansluit bij de levendigheid van

hedendaagse graffiti kunst.

Het werk van de schilder Ben Manusama is direct en oprecht, met een losse trefzekere toets, hij draait

er geen doekjes omheen hoe hij over het Moluks verleden en Moederland denkt.

In de schilderijen van Shelly Lapré zie ik dadendrang. De schilderijen zoeken contact en willen

ervaringen en herinneringen met de toeschouwer delen. Ze laat het verleden zien als een waas in het

heden en koestert daarmee de herinnering ook voor toekomstige generaties.

Bij de fotografische portretten van Armando Ello ervaar ik verbondenheid en openheid. De foto’s zijn

gemaakt met grote zorgvuldigheid en oog voor detail, waarmee hij keer op keer het verleden onderzoekt

en met de toekomst verbindt.

De beelden van Gijs Verschoor zijn een vorm van story-telling in assemblage techniek. Soms is het

werk poëtisch, maar het kan ook direct, rauw en confronterend zijn.

De beelden van Ingrid van der Hoeven zijn ingetogen van karakter, ze zijn overwogen en helder van

vorm, houding en gebaar met een grote tactiele aantrekkingskracht. Ik kijk met respect terug naar wat

mijn familie heeft moeten doorstaan in de oorlogstijd en het dekolonisatieproces.

Moederland laat u kunst zien uit zeven verschillende hoeken, disciplines en technieken die het thema

dekolonisatie belichten. De werken dagen u uit, ze laten u opnieuw naar het verleden kijken, zijn

empathisch en aangrijpend. Tegelijk laten ze ook zien dat de identiteit van Moederland ongrijpbaar en

fluïde is en leidt tot een kunst die vitaal en toekomstgericht is.



De kunstwerken zijn nadrukkelijk bedoeld om te communiceren, reactie op te roepen, gevoelens bloot te

leggen en u uit te dagen, dus schroom niet met ons in gesprek te gaan. Kom gerust nog een keer terug

om hetgeen de werken bij u oproepen te bespreken.

Ieder weekend is er een programma, het staat vermeld op onze site en uiteraard op de site van Pulchri

en we staan altijd open voor een afspraak, kortom laat u horen!