M
Aura Op den Camp over Dekolonisatie
DEKOLONISATIE
Als ik denk aan dekolonisatie schiet er van alles door me heen. Ik denk aan onafhankelijkheid – respect – aan vroeger – Indonesië /Afrika/India ….
Ik denk aan de opmerking die een Engelsman lang geleden maakte in een gesprek over het eiland-gedrag van Engeland. Over de houding van de Engelse bevolking t.o.v. de Indiase bevolkingsgroep in Engeland. Hij voelde zich een beetje in het nauw gedreven en verdedigde zijn land vol trots en passie met de volgende woorden: We gave them back our colonies!
In zijn stem zat ontroering voor de generositeit die hij zijn vaderland toe dichtte. Daarmee vertegenwoordigde hij de alom heersende mentaliteit van een grote bevolkingsgroep. Niet alleen in Engeland
We gave them back our colonies: impliceert iets terug geven niet dat er eerst iets afgenomen werd?
Deze zin is altijd blijven hangen. Was menigmaal onderdeel van discussie.
Intussen had ik het niet over Indonesië. Gek genoeg legde ik niet de link naar Indonesië. Naar mijn eigen afkomst als nazaat van koloniale voorouders. Ik realiseerde me achteraf hoeveel makkelijker het is via een omweg te reageren op een pijnlijk gebeuren waar jij zelf deel van uit maakt. Dan beland je bij het stuk waardoor iemand een dergelijke opmerking maakt: ZELFBEWUSTZIJN.
Ik voel geen schuld. Ik ben zomaar in een dergelijke situatie beland. Geboren als nazaat van lang-geleden kolonisten. Wat heb ik daarmee te maken? Mijn moeder, grootouders en overgrootouders waren niet slecht. Ze waren bevriend met hun personeel. Het was zelfs verplicht om personeel in dienst te nemen als je over voldoende geld beschikte. Dat klonk positief. Komt bij dat ik net geboren werd op het moment dat de onafhankelijkheidsstrijd gevoerd werd in Indonesië.
Ik heb geen rijkdom meegemaakt, ik heb gehoord dat we belaagd, bedreigd werden, dat er geroofd en gemoord werd. Ik hoorde van mijn moeder dat ze de jaren ná de oorlog als vele malen verschrikkelijker had ervaren dan de tijd van de Japanse overheersing.
Uiteindelijk zijn wij Indonesië moeten ontvluchten. Ik was nog geen 2 jaar oud. Ik heb geen bewuste herinneringen aan dit alles, maar ik ben zeker geïnfecteerd geweest door de angsten en ontreddering van die tijd en de gevolgen die dat voor ons had. Het niet weten waar je onbestemde gevoelens exact vandaan komen brengt je vanzelf tot een zekere state of mind waardoor je je vragen gaat stellen ten opzichte van alles wat niet rechtvaardig lijkt. Ook mijn voorkeur voor minderheidsgroepen en mijn voorkeur voor kwetsbare individuen zie ik als een bijna vanzelfsprekend gevolg van mijn eigen situatie. Dat ervaar ik dan weer als de winst van alle ellende.
In elk geval is mij inmiddels duidelijk geworden dat DEKOLONISATIE een noodzaak is. Dat het onontkoombaar is dat er door alle betrokken partijen achterom gekeken wordt. Uitspraken botsen tegen elkaar, die zegt dit en die zegt dat, dít is waar en dát is níet waar. Verhitte discussies, beschuldigingen, excuses, verzoening. Grote opschudding en verwarring. Hoort erbij.
Dekolonisatie is een lang proces, een BEWUSTWORDINGSPROCES. In een tijd dat de mensheid de kans krijgt een stapje voorwaarts te doen in het denken en handelen over zaken als MACHT – GELD – OVERHEERSING – TOLERANTIE – ZORGZAAMHEID – VERDRAAGZAAMHEID ……. Kan achterom kijken noodzakelijk zijn, maar de aandacht zal uiteindelijk gericht moeten worden op DE TOEKOMST. Vanuit het NU naar de Toekomst.
Zelf-bewustzijn acht ik als een van de meest belangrijke factoren die ons mensheid kan doen inzien dat het niet om IK draait maar om ONS. Als IK voor ONS zorg zorgt ONS voor IK. Zo simpel is het.
Hoe verwerk ik dit gedachtegoed in mijn kunst? Ik kan over mijn kunst het volgende zeggen:
- Ik vind het belangrijk dat mijn kunst ontstaat op grond van mijn werkelijke beleving, geen aannames, oprechte kunst
- Ik vind het belangrijk dat mijn kunst vragen oproept
- Ik vind het belangrijk dat mijn kunst verwondering oproept
- Ik vind het belangrijk dat mijn kunst MIJ vertegenwoordigt
Ik vergeet vast weer heel belangrijke dingen te zeggen, maar ik bedoel dat ik via mijn kunst communiceer vanuit mijn gedachten en gevoelens en vanuit mijn hele specifieke eigen situatie op mijn hele eigen manier. Ik werk niet volgens de laatste Kunst-mode of Kunst-voorschriften, maar op mijn hele eigen manier.
Daarmee pleit ik in wezen al voor onafhankelijkheid, vrijheid, eigen-wijsheid…Ik verwijs niet naar Dekolonisatie, maar ik verwijs naar de voorwaarden die nodig zijn om een dergelijk proces tot een goed einde te brengen.
Zoals ik Indonesië zie als een voorbeeld, niet als hoofddoel. Het gaat om de hele wereld, maar ik heb ervaringen met Indonesië, dus is dat mijn vertrekpunt.
Deel dit artikel
